Son
yazdığını da bana yazmadı. Son aklına gelen ve derin bir iç çekmesine sebep
olanda ben değilim. Son paylaştığı parça da benim için değildi, Evet.. – de’leri
ayrı yazıyorum bak fark ettiysen. Dil bilgisi bilgimden değil de Word Otomatik
düzelteç sayesinde oda. Arada bitişik yazarsam kusura bakma şimdiden..
O
kısacık 2 Aya sığdırdığımız kocaman Mutluluk ve kocaman Hayalleri, 1 buçuk yıla
serdim ve attım üzerine toprak.. 1 yıl boyunca Duvarımda asılıydı. Tam da
dediğin gibi tekrar tekrar telefondan okumak yerine duvara asmıştım tüm
duygularımı..
Koca
1 yıl.. Beklemek… Sadece Umut etmek..
4 yıllık Bekleyişimin yanında neydi ki bu 12 aycık..
4 yıllık Bekleyişimin yanında neydi ki bu 12 aycık..
Elbet
kapandı bu defter. Mazisi yüreğimde koca bi yarayla.. Yüzsüzlüğümü de yaptım
beni İstemeyen birini İsteyerek.. ama Hayatın öğretisinden kaçamadım.
Saklanamadım bile..
Isparta
yolları kısacık gelirken, Oturma odasına bile gidemez oldum..
Çıkamadım bile odamdan. Artık hayatım 9 metrekareydi. Yeni Dünyam19 inç bir Ekranım olmuştu
ve Sopsoğuk duran acımasız duvarlar.
Çıkamadım bile odamdan. Artık hayatım 9 metrekareydi. Yeni Dünyam
Şuan
2013 e, yarım yıl kaldı. Zaman da gerçekten pek bi hızlı ilerliyor. Daha dün
gibiydi Onunla konuşuyorduk. Daha dün gibiydi Kişisel Gelişim yolculuğuma
başladığım zamanlar..
Özlemek
değil de ne yapıyor acaba diye merak olsa gerek bu.. Aslında tüm merak benden
sonra çok mu mutlu yoksa mutsuz mu diye içimizi rahatlatmak mı bu duygu.
Karmakarışıklardamıyız
yoksa yine.. Evet sanırım öyle..
Bügün 2 kepenk Kapama ve 1 Ölüm haberi ile daha da Yavaşlattım hayatımı..
Nereye gideceğimizi tekrar hatırlamak ve hiç unutmamak için güzel bi tecrübe oldu..
Her büyük tecrübe gibi acı..
Depresyon değil de bazen tüm içindekileri aktarmak ister insan. Onca yaşanılmışlıklardan arta kalan kırıntıları da temizlemek ve rahatlamak isteği gibi.
İşte o anlardan birinin tam ortasındayım sanırım şuan..
Bügün 2 kepenk Kapama ve 1 Ölüm haberi ile daha da Yavaşlattım hayatımı..
Nereye gideceğimizi tekrar hatırlamak ve hiç unutmamak için güzel bi tecrübe oldu..
Her büyük tecrübe gibi acı..
Depresyon değil de bazen tüm içindekileri aktarmak ister insan. Onca yaşanılmışlıklardan arta kalan kırıntıları da temizlemek ve rahatlamak isteği gibi.
İşte o anlardan birinin tam ortasındayım sanırım şuan..
Düş Sokağı Sakinleri – Ayrılık…
Sana
uzaktan bakıyor artık gözlerim
Gönlüm
senden geçmez
Bana
döndü hep sözlerim
Unutmak
o kadar kolay mı sandın?
Ayrılık
bana aşktır artık..
Dağılmış
saçlarım gönlünün yatağına
Uyandırma
Sabah
olsun ben giderim
Sen
kal rüyamda..
Aramak
o kadar kolay mı sandın?
Yolların
bana aşktır artık
Ah
gitmek o kadar kolay mı sandın?
Yolların
bana aşktır artık
Sesim
bende bir yabancı gibi
Şaşarım
Gönlümün
takvimine şiir oldu yüzün
Ararım
Ah,
bulmak o kadar kolay mı sandın?
Aramak
bana aşktır artık.